We zijn in het atelier *) van een kindercentrum in Amsterdam
Speciaal voor de tweejarige nieuwkomertjes Milan, Julius, Jarienzo en Casper maken de kinderen kleine krastekeningen als een soort geluidspartituur.

Er zijn rechthoekige- en smalle vellen papier
We beginnen met gewone dunne potloden. Daarna komen ook hele dikke, zachte, grafietpotloden op tafel.
Eerst is er niet zo veel concentratie.
Dan ontdekt Casper dat je ook kunt 'stippelen'. Dat geeft een leuk geluid. Even later zit iedereen te trommelen met de potloden. De punten van de dunne potloden breken, tot grote verbazing van de kinderen, af. Dan maar de dikke grafietstiften. Julius bedenkt dat je ook andere geluiden kunt maken die bij krassen passen. BROEOEOEOEOEMMM!!! en WROAAAAARRRRR!!!
Hij doet alsof er een motortje in z'n potlood zit en krast heel hard. Zo is krassen wel erg leuk! Iedereen begint nieuwe eigen geluiden te verzinnen en tekenen daarbij hun 'partituur'. Jarienzo en Milan brullen en lachen om het hardst. Aan het einde klinkt een soort indianengezang voor vier peuterstemmen.

De krastekeningen zijn juweeltjes van ontluikende muzikale en beeldende 'geletterdheid'. Wat van belang is dat de begeleiders van de kinderen de waarde ervan herkennen en de kinderen voortdurend in een inspirerende omgeving brengen en daar de goede werkvormen en materialen aanbieden. Zoals uit dit voorbeeld blijkt is dat eigenlijk zo moeilijk niet.

---

*) Men baseert zich op de aanpak uit Reggio Emilia waar ieder kindercentrum een atelier met een participerende kunstenaar heeft.

[Bron:Tiede J. Boersma, begeleider kindercentrum De Platanen Amsterdam]